Psychologia architektury to nauka o oddziaływaniu człowieka na przestrzeń oraz przestrzeni na człowieka. Wielu wybitnych architektów, socjologów czy psychologów mówi o energii przestrzeni, o jej istotnym wpływie na samopoczucie, nastrój, a także stan zdrowia fizycznego i psychicznego człowieka. Sposób zagospodarowania przestrzeni naszego otoczenia (w pracy i w domu) ma duży wpływ na nasze relacje, jakość życia oraz efektywność działania. 

Projektując przestrzeń określamy trzy główne składowe architektury: funkcję, formę i energię – tak zwany „duch miejsca”.

Funkcję określają nam potrzeby egzystencjonalne człowieka i czas w jakim tworzy się dana przestrzeń (historia, tradycja, kultura, polityka, rozwój cywilizacji czy relacje społeczne).

Formę tworzą proporcje, żywioły (materia) i finanse (możliwości).

Energia przestrzeni czyli nieuchwytny „duch miejsca” to nic innego jak bodźce odbierane poprzez zmysły powodujące tworzenie się określonych emocji. To najtrudniejsza część składowa w projektowaniu. Najtrudniejsza, a zarazem najważniejsza. Emocje towarzyszą nam nieustannie i to one decydują o naszych wyborach, samopoczuciu i zdrowiu.

Zatem projektowanie emocji w przestrzeni to poważne wyzwanie. Metoda D3 ma ułatwić pracę architektom i  pomóc zauważyć potrzeby emocjonalne odbiorcy przestrzeni. 

Projektując należy pamiętać, że każdy odbiorca jest inny i inaczej filtruje otoczenie.   spersonalizowana przestrzeń. Każdy odbiorca jest inny i inaczej filtruje otoczenie. 

D3 jest narzędziem do empirycznego tworzenia koncepcji projektowej na podstawie testów psychologiczno- sensorycznych.